Over welk onderwerp hebben we het voorbije half jaar tot in den treure toe alles moeten vernemen in de nieuwsberichten op radio, televisie en sociale media? Corona, Covid-19, de wereldwijde pandemie van een tot nu toe ongekend dodelijk virus. Opbeurend nieuws viel daarover nooit te vergaren en de daaraan gekoppelde lockdown zal voor verhalen zorgen die wij aan de volgende generaties zullen vertellen met een vurigheid die vergelijkbaar zal zijn met de wijze waarop onze grootouders ons de vreselijkste oorlogsverhalen vertelden.

De 64-jarige Britse folkzanger en songschrijver Robb Johnson uit het Londense besloot om de gedwongen afzonderingsperiode te benutten voor het schrijven van liedjes die elk wel een bepaalde link of verwijzing vormen naar de lockdown en de coronapandemie. Ook zijn eerdere albums “Gentle Men” uit 1997 en “Ordinary Giants” uit 2018 waren al gebaseerd op verhalen waarin historische gebeurtenissen en processen werden bezongen. Zijn songteksten zijn vaak een vorm van typisch Britse politieke satire, omkaderd met veel grapjes. Heel wat Engelse politici zijn dan ook stille fans van zijn werk.

Dertien nummers werden nu samengebracht op het album “Pandemic Songs” van ‘Robb Johnson & The Irregulars’. Op de video bij deze recensie kunt u gedurende 23 minuten meeluisteren naar songs uit deze plaat die Robb Johnson live speelde tijdens een opname voor het virtuele Glastonwick-festival dat in Engeland werd georganiseerd als surrogaat voor het echte festival dat niet kon plaatsvinden wegens de coronacrisis. Robb speelt zelf op akoestische gitaar en zingt, Fae Simon doet de backing vocals terwijl John Forrester op basgitaar speelt en Arvin Johnson voor drums en percussie zorgt.

De meest opvallende nummers op dit album zijn “5373” over het aantal slachtoffers van Covid-19 dat maar blijft stijgen, naast het cynische “Disinfectant” over de door president Trump voorgestelde oplossing om een ontsmettingsmiddel in te spuiten ter bestrijding van het virus. In “Victory In Europe” vertelt hij over het trieste record dat Groot-Brittannië op zijn naam mag schrijven als het Europese land met de meeste corona-doden: ’60.000 smiling faces disappear!’.

Hopelijk kunnen we al deze verhalen binnenkort voldoende nuanceren als de ‘crisis van de eeuw’ eindelijk achter de rug zal zijn, maar de vreselijke schade en de gorte hoeveelheden pijn en verdriet die het virus dan zal hebben aangericht zullen we wellicht nooit meer uit ons collectieve geheugen kunnen wissen.

(valsam)